Do „Ballady o trzęsących się portkach”
K.J. Gałczyńskiego

18.II.2005

Zjawa w lesie
Szedł razu pewnego,
Sam, a nie z kolegą,
Człowiek przez las.

Gdy wszedł do lasu środka
To taki pech go spotkał
Że wszedł w śnieg po pas.

I ugrzązł w tej zaspie,
Zasapał się strasznie,
Nie umiał z niej wyjść.

Czy ktoś ciemną nocą
Do niego z pomocą
Zechce tu przyjść?

Aż tu nagle z nikąd
Ku jego głośnym krzykom
Przybyła zjawa.

Bohater nasz pobladł,
Prawie w depresję popadł,
Myślał: „głupia sprawa”.

W tym śniegu stoję,
Strasznie się boję
I nie wiem jak zwiać.

W czasie tej trwogi
Za pas moje nogi
Musiałbym brać.

Chłop z nerwów się spocił
Z zaspy wyskoczył
Jak mógł - tak wiał.

Chyba miał coś na sumieniu
Bo z duszą na ramieniu
Ile sił uciekał.

Nie zdążył skręcić w lewo
I uderzył łbem w drzewo
Aż upadł na ziemię.

A zjawa jego śladem
Dążyła za obiadem,
Nie była bita w ciemię.

Tylko się światła bała
Jak mogła – unikała,
Bo zdrowiu jej nie służy.

Chłop z ziemi się podnosi
I o litość ją prosi
Bo wcale nie jest duży.

„Nie najesz się mną przecież”
tak chłop zjawie plecie
„a jeszcze ci zaszkodzić mogę”.

Zjawa machnęła ręką,
Bo miała dość tych jęków:
„idź chłopie, krzyż na drogę”.

                
                 Bartek Szeferowicz